Η έννοια της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης παραπέμπει στις διαδικασίες συλλογικής λήψης των δημόσιων αποφάσεων με τη συμμετοχή διάφορων ανεξάρτητων ή και αλληλεξαρτώμενων δρώντων, δημόσιων φορέων αλλά και εταίρων του κοινωνικού ή του ιδιωτικού τομέα, με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας και της ταχύτητας της διοικητικής δράσης, τη μείωση του λειτουργικού κόστους, τη βελτίωση της διοικητικής ικανότητας των φορέων και την εν γένει βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων στους πολίτες υπηρεσιών μέσω της δραστηριοποίησης διαφορετικών επιπέδων και οργάνων διοίκησης.

Στο κείμενο εργασίας που ακολουθεί ο Δρ. Δημοσίου Δικαίου και Συντονιστής του Κύκλου Δημόσιας Διοίκησης του ΕΝΑ Απόστολος Παπατόλιας επιχειρεί μια κριτική προσέγγιση του σχεδίου νόμου για την πολυεπίπεδη διακυβέρνηση στον δημόσιο τομέα που κατατέθηκε και συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή από τη σκοπιά του απαιτούμενου οργανωτικού και λειτουργικού εξορθολογισμού της ελληνικής δημόσιας διοίκησης για την επίλυση του μείζονος προβλήματος της ασαφούς κατανομής αρμοδιοτήτων μεταξύ των δημόσιων φορέων και του συντονισμού των διαφορετικών δημόσιων πολιτικών.

 

Διαβάστε ακόμη: