Παρότι τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ δεσμεύονται τόσο από τους στόχους του Ευρωπαϊκού Κλιματικού νόμου όσο και από τους αντίστοιχους ενδιάμεσους στόχους μείωσης εκπομπών Αερίων του Θερμοκηπίου, η θέσπιση εθνικών κλιματικών νόμων εξυπηρετεί μια σειρά σκοπών όπως ενδεικτικά:

  • Την υιοθέτηση πιο γενναίων δεσμευτικών στόχων για κλιματική ουδετερότητα σε σχέση με τους στόχους του Ευρωπαϊκού Κλιματικού Νομού, καθώς ο τελευταίος δεν ευθυγραμμίζεται με τον στόχο συγκράτησης της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας στον 1,5 βαθμό όπως επιτάσσει η Συμφωνία των Παρισίων για το κλίμα.
  • Τη συμπληρωματική εθνική, περιφερειακή και τοπική εξειδίκευση των (σαφώς πιο γενικών) προβλέψεων του Ευρωπαϊκού Κλιματικού Νόμου, συμπεριλαμβάνοντας για παράδειγμα εθνικές δομές διακυβέρνησης και παρακολούθησης, τομεακούς στόχους, μέτρα για την επίτευξη των στόχων, τη χρηματοδότηση των «πράσινων επενδύσεων» κοκ.

Καθώς η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά Εθνικό Κλιματικό Νόμο, μια κριτική επισκόπηση του τελευταίου κρίνεται απαραίτητη, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία και τις πρακτικές άλλων εθνικών κλιματικών νόμων ανά την ΕΕ.

Η παρούσα ανάλυση εξετάζει μία από τις πτυχές του νομοσχεδίου για τον Κλιματικό Νόμο, αυτή των διατάξεων που αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις της απανθρακοποίησης, αξιολογώντας τόσο τα θετικά σημεία όσο και τις ανεπάρκειες του.

 

* Κείμενο εργασίας του

Ολιβιέ Βαρδακούλια, Οικονομολόγου, CAN Europe

 

Διαβάστε ακόμη: