Η δυναμική διάχυση των Κωδίκων Δεοντολογίας σε κάθε πτυχή του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού, επιστημονικού, διεθνούς γίγνεσθαι είναι εντυπωσιακή. Σε πολιτικό επίπεδο η επίκληση της κοινοβουλευτικής, αλλά και της κομματικής δεοντολογίας προσέλαβε το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερη ένταση και φόρτιση στον δημόσιο διάλογο.
Τα κόμματα και οι ΚΟ σίγουρα δεν είναι προνομιακά πεδία αυτορρύθμισης και υιοθέτησης κωδίκων δεοντολογίας, πάντως δείχνουν σε μεγάλο βαθμό να έχουν αφομοιώσει τα νέα ρυθμιστικά μοντέλα, στα οποία προσπαθούν να προσαρμοστούν, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα.
Σε συνθήκες κρίσης του κοινοβουλευτισμού το αίτημα για «(αυτό)κάθαρση» και εξυγίανση του πολιτικού συστήματος γίνεται πάγιο και επιτακτικό. Υπό το πρίσμα αυτό οι Κώδικες φαίνεται αποκτούν ιδιαίτερη σημασία λόγω του διαρκούς αιτήματος κοινωνικής λογοδοσίας, διαφάνειας και της ανάγκης ανάκτησης της εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς, τα κόμματα και τους θεσμούς. Άραγε, είναι οι Κώδικες Δεοντολογίας το κατάλληλο μέσο «θεραπείας» για την κρίση του κομματικού συστήματος;
* Κείμενο εργασίας της
Γεωργίας Βασσάλου, δικηγόρου, υποψήφιας διδάκτορα Νομικής ΕΚΠΑ
