Στο πλαίσιο των φετινών εξετάσεων, πολλοί υποψήφιοι, πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά, βρέθηκαν εκτός Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς δεν καλύφθηκαν καν οι θέσεις εισακτέων που είχαν οριστεί ως διαθέσιμες.

Αυτή η εξέλιξη είναι απότοκος του νέου συστήματος υπολογισμού και καθορισμού του τρόπου πρόσβασης στα ΑΕΙ. Τα άμεσα «θύματα» είναι οι μαθητές και οι οικογένειές τους, κάποια περιφερειακά πανεπιστήμια και οι τοπικές κοινωνίες των θιγόμενων Ιδρυμάτων, μεσομακροπρόθεσμα όμως θύμα θα είναι όλη η κοινωνία.

Όπως έχει ήδη επισημανθεί, αυτό αποτελεί μια συνειδητή επιλογή που στοχεύει να «οδηγήσει» πολλούς υποψηφίους στα Κολέγια, στο πλαίσιο μιας πιο γενικής αντίληψης εκχώρησης πρόσθετου χώρου στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης υπάρχει η διακηρυγμένη πρόθεση τόσο του αρμόδιου Υπουργείου όσο και συνολικά της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να οδηγήσει μαθητές και στην επαγγελματική εκπαίδευση, πράγμα που από μόνο του δεν είναι «κακό», αντίθετα, αλλά αφενός γίνεται με όρους ταξικότητας αφετέρου γίνεται χωρίς ουσιαστική ενίσχυση της επαγγελματικής εκπαίδευσης κτλ.

Όμως, όπως υποστηρίζουμε σε αυτό το άρθρο, υπάρχουν και άλλοι βαθύτεροι λόγοι. Συγκεκριμένα, η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας φαίνεται να ικανοποιείται με το μοντέλο της «φτηνής» ανάπτυξης. Έτσι, θεωρεί πως στη χώρα μας υπάρχει «υπερεκπαίδευση» γιατί σήμερα στην αγορά παρουσιάζεται «υπερπροσφορά» πτυχιούχων, η οποία όμως οφείλεται στον προσανατολισμό της οικονομίας στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας. Εάν, ωστόσο, στοχεύουμε στη μετατόπιση της οικονομίας σε ένα άλλο μοντέλο, αυτό της οικονομίας της γνώσης, τότε όχι απλώς δεν υπάρχει υπερεκπαίδευση, αλλά αντίθετα χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερο εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, όπως ακριβώς κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

Δυστυχώς, η κοινωνία φαίνεται να μη συνειδητοποιεί πάντα τον εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του Πανεπιστημίου. Έτσι, τα τελευταία χρόνια υπάρχουν συχνές απαξιωτικές αναφορές για τα πανεπιστήμια στα ΜΜΕ αλλά και από πολιτικούς, γεγονός βέβαια που δεν βοηθά το ελληνικό Πανεπιστήμιο, το οποίο δεν έχει τίποτα σχεδόν να ζηλέψει από τα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού, όμως παρουσιάζει και πολλά προβλήματα που χρήζουν βελτίωσης. Οι σημερινοί υπεύθυνοι για το σχεδιασμό πολιτικής στη χώρα φαίνεται να μην κατανοούν την εξαιρετική σημασία του ρόλου του Πανεπιστημίου και αυτό εξηγεί και την προχειρότητα, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, με την οποία εισάγονται νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν το Πανεπιστήμιο, όπως η πρόσφατη που οδήγησε στη μείωση των εισακτέων.

 

* Kείμενο εργασίας του 

Λόη Λαμπριανίδη, Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας, τ. Γενικού Γραμματέα Ιδιωτικών Επενδύσεων, Υπουργείο Οικονομίας & Ανάπτυξης

 

Διαβάστε ακόμη: