O Γάλλος δημοσιογράφος Romaric Godin αναλύει στο ΕΝΑ τι θα σημάνει για την Ελλάδα η εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλίας →
Ο νέος Γάλλος πρόεδρος έχει εκφράσει τη συμπάθεια του για την Ελλάδα, αλλά η πολιτική που θα ακολουθήσει ενδέχεται να μην διαφοροποιηθεί από αυτή των προκατόχων του.
Η εκλογή Μακρόν προκάλεσε αίσθημα ελπίδας σε όλη την Ευρώπη. Το νεαρό της ηλικίας του, η επιθυμία του να αλλάξει την Ευρώπη, η επιτυχία του έναντι της ακροδεξιάς, όλα αυτά, τον κάνουν να μοιάζει, εκτός γαλλικών συνόρων, σαν την ελπίδα που τόσο έχει ανάγκη μια Ευρωπαϊκή Ένωση που διψά για ολική αναγέννηση, κυρίως σε επίπεδο Ευρωζώνης.
Ωστόσο, μπορεί πραγματικά ο Εμανουέλ Μακρόν να αποτελέσει μια πιστευτή αξιόπιστη ελπίδα για την Ελλάδα; Πολλά στοιχεία μας βάζουν σε σκέψεις. Δυο μέρες πριν το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο Μακρόν δήλωσε ανοιχτά πως θα υπερασπιστεί την ιδέα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Κατά τη διάρκεια της κρίσης του Ιουνίου-Ιουλίου 2015, ο Μακρόν εμφανιζόταν πρόθυμος να τελέσει χρέη μεσολαβητή ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της. Όλα λοιπόν δείχνουν πως ο νέος Γάλλος πρόεδρος θα μπορούσε να ταχθεί στο πλευρό της Ελλάδας τους επόμενους μήνες.
Θα ήταν σοφότερο όμως να παραμείνει κανείς πολύ επιφυλακτικός, και να θυμάται το σκεπτικό πίσω από την ευρωπαϊκή πολιτική του Μακρόν. Το σκεπτικό αυτό έχει ως εξής: ο Μακρόν είναι πεποισμένος πως οι μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία αρκούν από μόνες τους για να πείσουν τη Γερμανία να προχωρήσει προς μια πιο αλληλέγγυα Ευρώπη. Αυτή η στρατηγική, στη πραγματικότητα, δεν είναι παρά μια παραλλαγή της πολιτικής που ακολούθησαν τόσο ο Νικολά Σαρκοζί όσο και ο Φρανσουά Ολάντ. Και οι δύο πρώην πρόεδροι πίστευαν ότι με την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων θα κέρδιζαν χρόνο για την μείωση του δημοσιονομικού ελλείματος. Και εν μέρει το κατάφερναν, διότι αυτή η «αναμονή» δεν κόστιζε τίποτα στους Γερμανούς. Το Βερολίνο όμως απαιτεί όλο και περισσότερες μεταρρυθμίσεις, ακριβώς επειδή το δημοσιονομικό έλλειμμα δε μειώνεται όσο θα έπρεπε. Κατά συνέπεια ο Μακρόν θα πρέπει να κάνει ακόμα περισσότερα από τους προκατόχους του την ώρα που η Γερμανία συνεχίζει να επενδύει και να ξοδεύει ελάχιστα και που τα πλεονάσματα της συνεχίζουν να αυξάνονται.
Ο νέος υπουργός Οικονομικών, Μπρούνο Λε Μερ, δήλωσε τη Δευτέρα 22 Μαΐου ότι «ήρθε στο Βερολίνο να πει στο Βόλφγκανγκ πως η Γαλλία θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της για το έλλειμμα». Εάν η Γαλλία μπει σε μια λογική αποπληθωρισμού και λιτότητας, ενόσω η ανάπτυξη είναι ακόμα ισχνή, το οικονομικό αυτό ρίσκο θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την εφαρμογή των όποιων μεταρρυθμίσεων και η Γερμανία θα γίνει ακόμη πιο απαιτητική. Κατά συνέπεια, αυτή η στρατηγική που προϋποθέτει να πειστεί η Γερμανία μόνο δια μέσου της εφαρμογής μεταρρυθμίσεων είναι απο μόνη της «παρακινδυνευμένη», ωστόσο παραμένει η μοναδική στρατηγική την οποία φαίνεται να διαθέτει η Γαλλία. Παρεμπιπτόντως, παρακολουθώντας την Ισπανία, η οποία εφήρμοσε μια εξαιρετικά ενεργητική πολιτική μεταρρυθμίσεων, θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι η στρατηγική αυτή δεν ενίσχυσε με κανένα τρόπο την επιρροή της στην Ευρώπη: Δεν διαθέτει πλέον εκπρόσωπο στο διευθυντήριο της ΕΚΤ και το πιθανότερο σενάριο είναι να μην πάρει τη προεδρία του Eurogroup.
Σε αυτην την «ευρύτερη» λοιπόν στρατηγική της Γαλλίας, η Ελλάδα για τον Εμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να είναι παρά δευτερεύουσας σημασίας. Είναι απίθανο, την ώρα που η Γαλλία επιθυμεί «να πείσει» τη Γερμανία, ο Μανουέλ Μακρόν να εμπλακεί σε ένα μπρα ντε φερ με το Βερολίνο για το ελληνικό ζήτημα. Όπως και στο Eurogroup της Δευτέρας 22 Μαίου, η Γαλλία πιθανόν να στηρίξει τις ελληνικές θέσεις χωρίς ωστόσο να προσπαθήσει να επηρεάσει πραγματικά τις διαπραγματεύσεις. Και σε περίπτωση που η Γερμανία εμμείνει στη σκληρή στάση έναντι της Ελλάδας, είναι λίγες οι πιθανότητες η Γαλλία να της αντισταθεί διακινδυνεύοντας την επιείκεια του Βερολίνου έναντι της νέας γαλλικής κυβέρνησης.
Κατά τα άλλα, ο Εμανουέλ Μακρόν έχει μεν δείξει συμπάθεια για την Ελλάδα, δεν έχει ωστόσο εξηγήσει ποτέ τι πιστεύει ότι θα έπρεπε να γίνει. Τάσσεται υπέρ μιας αναδιάρθρωσης του χρέους ή μιας διαγραφής; Οι θέσεις του παραμένουν θολές για ένα και μόνο λόγο: ότι το ζήτημα δεν αποτελεί προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή του πολιτική.
Στην πραγματικότητα, όλα δείχνουν πως ο Εμανουέλ Μακρόν εκφράζει συμπάθεια έναντι της Ελλαδάς για τους τύπους και μόνο, ενώ οι πράξεις του επιβεβαιώνουν την υπαναχώρηση της Γαλλίας στο ζήτημα αυτό όπως ακριβώς συμβαίνει από το 2010 μέχρι και σήμερα. Η υπόθεση της Ελλάδας έχει λάβει εξαιρετικά σημαντική θέση στη γερμανική ατζέντα προκειμένου η τελευταία να επηρεαστεί απο μια γαλλική διαφωνία. Και ακολουθώντας την λογική της εφαρμογής μεταρρυθμίσεων με στόχο να «ανακτηθεί η εμπιστοσύνη» της Γερμανίας, ο νέος Γάλλος προεδρος έθεσε ήδη εαυτόν σε μειονεκτική θέση έναντι του Βερολίνου. Αυτό το διαπίστωσαν άπαντες με τον πλεόν ξεκάθαρο τρόπο τόσο στη δική του επίσκεψη όσο και σε αυτήν του υπουργού Οικονομικών στο Βερολίνο.
Υπάρχει άλλο ένα στοιχέιο που τείνει να επιβεβαιώσει αυτό το σενάριο: Ο Εμανουέλ Μακρόν πιστεύει στις εν λόγω μεταρρυθμίσεις, αλλά και σε όλη τη λογική που οδήγησε σε αποτυχία στην Ελλάδα. Τη στιγμή που θέλει να τις εφαρμόσει στη Γαλλία δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει ότι απέτυχαν στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, δε θα υποστηρίξει χαλάρωση της λιτότητας. Και άρα, η όποια κίνηση υπέρ της Ελλάδας ως προς το χρέος θα πρέπει να ξεπληρωθεί με επιπλέον μέτρα λιτότητας. Ο Εμμανουέλ Μακρόν θα προασπιστεί αυτήν την άποψη διότι αυτήν ασπάζεται και για την Γαλλία. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, τον στήριξε ο Β. Σόιμπλε διότι ο τελευταίος εκτιμάει το οικονομικό του πρόγραμμα.
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες δεν θα πρέπει να προσμένουν πολλά απο τον νέο Γάλλο πρόεδρο. Πίσω απο την νεανική όψη και τα λόγια συμπάθειας κρύβεται μια πραγματικότητα που, σε γενικές γραμμές, δεν απέχει απο εκείνη των προκατόχων του: Η πραγματικότητα μιας Γαλλίας σε οπισθοχώρηση, και σε θέση κατωτερότητας έναντι της Γερμανίας.
