Σύμφωνα με το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0», o τομέας της Υγείας προβλέπεται να ενισχυθεί με 1,5 δισ. ευρώ μέσα από ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων.
Στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων τρεις είναι οι κύριες και αφορούν α) στη μείωση του clawback – εξορθολογισμό των δαπανών της υγειονομικής περίθαλψης, β) στο σύστημα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ) και γ) στην υλοποίηση του Εθνικού Προγράμματος Πρόληψηςτης Δημόσιας Υγείας «Σπύρος Δοξιάδης». Παράλληλα, το 50% του συνόλου του διαθέσιμου προϋπολογισμού για την Υγεία θα κατευθυνθεί μέσω επενδύσεων στις υποδομές υγείας και σε έργα για την ψηφιακή μετάβαση του τομέα (digHealth).
Παρότι το Σχέδιο αυτό θα μπορούσε να είναι διαμορφώνει ένα πεδίο δυνατοτήτων για την αναμόρφωση και την ποιοτική αναβάθμιση της Υγείας στην Ελλάδα, εν τέλει αντιμετωπίζει την υγεία ως άλλο ένα εμπορεύσιμο αγαθό, ένα καταναλωτικό προϊόν, όπως οποιοδήποτε άλλο αδιάκριτα. Έτσι, το Εθνικό Σχέδιο φαίνεται να αποτελεί άλλη μια χαμένη ευκαιρία. Στο πλαίσιο αυτό:
- Χάνεται η ευκαιρία για πραγματική ανασυγκρότηση, εμβάθυνση και ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην χώρα
- Το ΕΣΥ απαξιώνεται είτε με πράξεις είτε κυρίως με παραλείψεις και ενδυναμώνεται υπέρμετρα και χωρίς ένα εξισορροπιστικό σύστημα «checks & balances» ο ιδιωτικός τομέας παροχής υπηρεσιών υγείας.
* Ανάλυση του
Βασίλη Ζαχαρόπουλου, νομικού, MJur, απόφοιτου ΕΣΔΔΑ, senior health systems expert | Ομάδα Ανάλυσης Κοινωνικών Εξελίξεων ΕΝΑ
Δείτε ακόμη:
