Ο οικονομολόγος John Maynard Keynes έγραψε το 1930 ένα δοκίμιο με τίτλο Οικονομικές δυνατότητες για τα εγγόνια μας. Εκεί προέβλεψε ότι με δεδομένη τη συνεχή πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάλογη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, στην εποχή που διανύουμε ο χρόνος εργασίας θα έπρεπε να έχει δραστικά μειωθεί, αγγίζοντας έως και το κατώτατο όριο των 15 ωρών εβδομαδιαίως.

Παρόλα αυτά, ο κανόνας σήμερα -τουλάχιστον για τις χώρες του ΟΟΣΑ- εξακολουθεί να είναι ο τυπικός, των 40 ωρών εργασίας την εβδομάδα, ενώ οι πιέσεις για περισσότερη ευελιξία προς αύξηση των ωρών εντείνονται.

Ωστόσο, η εργασιακή εβδομάδα των τεσσάρων ημερών ή όποιας άλλης μείωσης του ωραρίου εργασίας, με διατήρηση των απολαβών του πενθημέρου, είναι μια ιδέα που κερδίζει διαρκώς μεγαλύτερη απήχηση.

Καθοριστικό παράγοντα για την επαναφορά του ζητήματος του χρόνου εργασίας στη δημόσια συζήτηση ως προς το μέλλον της εργασίας αποτελούν οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις στους τομείς της αυτοματοποίησης και της ψηφιοποίησης και των συνεπειών τους στην παραγωγική διαδικασία, που αλλάζουν το περιεχόμενο και την οργάνωση της εργασίας.

Η μείωση των ωρών εργασίας, εμφανίζοντας θετικές επιδράσεις στην παραγωγικότητα, στην υγεία και στην ισορροπία οικογενειακής – επαγγελματικής ζωής των εργαζομένων, αλλά και στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, μπορεί να αποτελέσει μια σύγχρονη απάντηση σε παραγωγικές και κοινωνικές προκλήσεις του καιρού μας.

 

* Κείμενο εργασίας των

Βασίλη Δελή, Αποφοίτου ΕΣΔΔΑ – Υπεύθυνου της θεματικής απασχόλησης-πολιτικών απασχόλησης ThinkBee & Ειρήνης-Ακριβής Νταή, Οικονομολόγου – Συντονίστριας Ομάδας Κοινωνικής Ανάλυσης ΕΝΑ

[Το κείμενο αποτελεί συνδημοσίευση του ΕΝΑ & της ερευνητικής κοοπερατίβας ThinkBee]

 

Διαβάστε ακόμη: