Κατά την τελευταία τριετία το ζήτημα της γυναικοκτονίας έχει έρθει στον δημόσιο διάλογο μετ’ επιτάσεως και δικαιολογημένα. Το 2021 έχουν καταμετρηθεί στην Ελλάδα 18 δολοφονίες γυναικών από άνδρες, σύζυγο, ερωτικό σύντροφο ή υιό. Ο αριθμός αυτός είναι ελαφρώς αυξημένος σε σύγκριση με τον αριθμό ανθρωποκτονιών γυναικών που διαπράττονται κατ’ έτος στη χώρα μας.
Στην κοινή γνώμη πυκνώνουν οι φωνές που τάσσονται υπέρ της αυτοτελούς καθιέρωσης στον Ποινικό μας Κώδικα της γυναικοκτονίας ως επιβαρυντικής μορφής ανθρωποκτονίας με δόλο.
Η παρούσα ανάλυση εξετάζει τα όρια της ποινικής διαχείρισης του φαινομένου και το ζήτημα της αυστηροποίησης των ποινών που συνεπάγεται, από δικαιοπολιτική σκοπιά.
Παράλληλα, τονίζεται η αναγκαιότητα λήψης συντονισμένων και σοβαρών μέτρων προστασίας από την Πολιτεία υπέρ των θυμάτων της έμφυλης βίας, όπως αρμόζει σε κοινωνικό κράτος δικαίου, καθώς και μια δέσμη ειδικών μέτρων και δράσεων, με σταθερές δομές στήριξής τους.
* Ανάλυση του
Κώστα Σταμάτη, Καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ
Δείτε ακόμη:
- Πανδημία & γυναικοκτονία: Η έμφυλη βία στην Ελλάδα
- Διαδικτυακή συζήτηση | Σεξισμός, παρενόχληση & κακοποίηση: Πώς αντιμετωπίζουμε τη βία κατά των γυναικών
- «Είναι απαίσιο να γυρνάς σπίτι»: Πανδημία, εγκλεισμός & έμφυλη βία
- Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ #4 – Ελληνικό #MeToo & δημόσιος λόγος
- Ενδοοικογενειακή βία σε βάρος των παιδιών στην κρίση του κορονοϊού
