Η παραγωγή και παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα ξεκίνησε ως ιδιωτική, όμως για ιστορικά κοινωνικούς και αναπτυξιακούς σκοπούς πέρασε στο δημόσιο έλεγχο τη δεκαετία του 1950.
Η ελληνική κοινωνία, μέσω του Δημοσίου ανέλαβε την ανάπτυξη της ΔΕΗ και την κάλυψη των κοινωνικών και επιχειρηματικών αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια με δίκαιο και κοινωνικά ωφέλιμο τρόπο. Μετά το 1990, η ιδεολογία των ιδιωτικοποιήσεων επανέρχεται στο προσκήνιο. Σήμερα, η ιδεολογία αυτή έχει εδραιωθεί στη συνείδηση της κοινωνίας, γι’ αυτό και προβάλλεται ως απάντηση και σε υπαρκτά προβλήματα.
Γιατί συγκεκριμένα αγαθά όπως η ενέργεια να θεωρούνται ως κοινωνικά αναγκαία; Μπορεί, πράγματι, ο μηχανισμός της αγοράς να ρυθμίσει αποτελεσματικά και κοινωνικά δίκαια την παραγωγή και τη διανομή τέτοιων αγαθών; Είναι, άραγε, η εξυγίανση και η αποτελεσματικότατα εφικτές μέσω της ιδιωτικοποίησης; Υπάρχει, εν τέλει, ιδεολογική και ταξική μεροληψία στη συζήτηση για το ιδιωτικό ή το δημόσιο έλεγχο των κοινωνικών αναγκαίων αγαθών και των επιχειρήσεων που τα παράγουν;
Η παρούσα ανάλυση, του Νίκου Αστρουλάκη, Δρ. Οικονομικής Επιστήμης, Πανεπιστημίου Κρήτης, που φιλοξενεί το ΕΝΑ, με το παράδειγμα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού συμμετέχει στη δημόσια συζήτηση στην κατεύθυνση των παραπάνω ερωτημάτων. Επιχειρεί να απαντήσει σε αυτά, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον κεντρικό πυρήνα του κυρίαρχου φιλελεύθερου επιχειρήματος των ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων επιχειρήσεων, επιχείρημα που εδράζεται στις έννοιες της «εξυγίανσης» και της «αποτελεσματικότητας».
