Του Νίκου Παρασκευόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και πρώην Υπουργού – Συγγραφέα του βιβλίου Δημοκρατία. Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη της (Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ, 2020) – Η ανάλυση περιλαμβάνεται στην ειδική έκδοση «Δημόσια υγεία, απαγόρευση συναθροίσεων & το όριο της δημοκρατίας» →
Η απόφαση για τις συναθροίσεις κατά τη γνώμη μου προσκρούει στη διάταξη του άρθρου 11 του Συντάγματος, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στον Ευρωπαϊκό Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Εισάγει μια γενική αναστολή που δεν αφήνει περιθώρια στάθμισης της αναλογικότητας των παρεμβάσεων σε μια θεμελιακή ελευθερία, όπως απαιτείται από τα θεσμικά κείμενα.
Διάβασα την άποψη ότι δεν θα έπρεπε να εκφραστούμε ξεκάθαρα για το θέμα, αφού ακόμη δεν υπάρχει νομολογία. Ευτυχώς δεν υπάρχει νομολογία, αφού από τη δικτατορία και μετά δεν υπήρξε αντίστοιχο παράδειγμα γενικής απαγόρευσης διαδηλώσεων, ώστε να ασχοληθούν τα δικαστήρια. Πρωτοφανής λοιπόν η απαγόρευση, πρωτοφανής και μια άποψη ότι πολίτες, ειδικοί και μάλιστα και δικαστές, δεν μπορούν να έχουν σαφή γνώμη ελλείψει δικαστικού προηγoυμένου.
Ο φιλελευθερισμός, η Δημοκρατία και η Αριστερά δεν αδιαφορούν για την ασφάλεια του πολίτη. Επιδιώκουν την εγγύησή της με όρους κράτους δικαίου και Δικαιοσύνης, δηλαδή μια ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας. Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης πλήττει όμως και τις δύο. Αφενός υποτιμά τα δικαιοκρατικά όρια αφετέρου χρησιμοποιεί την καταστολή σαν πανάκεια δια πάσαν νόσον, σαν αποπροσανατολισμό -με την κάλυψη συστημικών ΜΜΕ- από καίρια κοινωνικά προβλήματα και ιδίως σαν εργαλείο για πρόκληση πολιτικού φόβου. Όλα αυτά είναι που οδηγούν τον πολίτη σε ανασφάλεια αντί της ασφάλειας και στον αυταρχισμό.
