Ο δημοσιογράφος Γιώργος Καπόπουλος γράφει στο ΕΝΑ για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών και τι θα σημάνει το αποτέλεσμα για τη συνέχεια 

Απόλυτος κυρίαρχος στην Βουλή θα είναι ο Μακρόν, καθώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι συρρικνωμένα στην κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση, αλλά και πρόωρα απαξιωμένα ως αντίβαρο στην παντοδυναμία του νέου Προέδρου και της νεοπαγούς παράταξής του.

Η αποχή με ποσοστό περίπου 52% είναι αψευδής μάρτυρας μιας δυναμικής συνολικής ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού στην Γαλλία, που πυροδότησε η κεντρώα σύνθεση που προέκυψε από την ταχύτατη κατοχύρωση της πρωτοκαθεδρίας της παράταξης La Republique en Marche του Μακρόν.

Στα αριστερά και στα δεξιά του Μακρόν είναι λογικό να περιμένουμε ριζοσπαστικοποίηση, για να εισπραχθεί μία κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια που δεν θα αργήσει να διογκωθεί.

Πίσω από μια φρασεολογία και σημειολογία επανίδρυσης- ανανέωσης ο Μακρόν δυστυχώς μοιάζει εκ των πραγμάτων μέχρι στιγμής να επαναλαμβάνει την μετεκλογική πορεία των Σιράκ το 1995, του Σαρκοζί το 2007 και του Ολάντ το 2012.

Μεταρρυθμίσεις, δηλαδή κυρίως συρρίκνωση προνοιακών παροχών και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, έναντι νέας συνολικής Γαλλογερμανικής προσέγγισης για το μέλλον της Ευρωζώνης, με κεντρικό σημείο αναφοράς στην Ατζέντα του Παρισιού την πολιτική πλαισίωση της ημιτελούς ΟΝΕ με Δημοσιονομική Ένωση η Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών, αλλά και την σύσταση Κοινοβουλίου του Ευρώ, είτε με αντιπροσωπείες προερχόμενες από την εκπροσώπηση των χωρών–μελών του κοινού νομίσματος είτε από τα εθνικά κοινοβούλια τους.

Εξυπακούεται ότι στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η διαρκής και σταθερή συμμόρφωση της Γαλλίας στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο πλαφόν του 3% για τα ελλείμματα, με τις χθεσινές δηλώσεις του Επίτροπου Μοσκοβισί στο γερμανικό τύπο να προαναγγέλλουν νέες περικοπές ώστε το Παρίσι να τερματίσει την χρόνια παραβατικότητα του από φέτος.

Ολα δείχνουν ότι μετά τις εκλογές στην Γερμανία το πιο πιθανό σενάριο είναι η συγκρότηση συνασπισμού υπό την Μέρκελ -Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων-, προοπτική που ελαχιστοποιεί την δυνατότητα αποδοχής έστω και μέρους των γαλλικών θέσεων.

Επιπλέον, ο Μακρόν δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον το σκηνικό μονομερών κινήσεων προσαρμογής της Γαλλίας χωρίς πολιτικό αντίκρισμα από την Γερμανία, αλλά την Ατζέντα Σόιμπλε για σκλήρυνση της εποπτείας εφαρμογής της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με την μεταφορά των σχετικών αρμοδιοτήτων, από την «χαλαρή» Κομισιόν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ESM!

Η διαφοροποίηση στα όρια απειλής σύγκρουσης με το Βερολίνο προβάλλει ως μονόδρομος, αν ο θριαμβευτής Μακρόν δεν θέλει να υποστεί πρόωρη και μεγαλύτερη αυτής των προκατόχων του φθορά…